อิงอู๋เสียแม้เยาว์วัย หากก็รู้ดีว่าอะไรเรียกว่าความตาย
เกาะดอกท้อเป็นสถานที่เช่นนั้น ผู้ใดเหยียบย่างเข้าไปแล้วล้วนไม่เคยได้กลับออกมา
แต่นางยังคงต้องมุ่งหน้าไป เพราะนี่คือประกาศิตจากตำหนักจันทราวารี
ที่ที่นางเกิดและเติบโต

ณ ท่าเรือ อู๋เสียเด็กน้อยได้พบเขา... ไป๋เฟยหยาง
ชายผู้ซึ่งมีกลิ่นอายความโศกเศร้าแผ่คลุม แม้ไม่เคยรู้จัก
แต่เขาก็อวยพรให้นางแคล้วคลาดปลอดภัย
ดังนั้นนางจึงให้คำมั่นว่าจะมีชีวิตรอดเพื่อขอพบเขาอีกครั้ง

หกปีผ่านไป นางกลับมาตามคำสัญญา ตามหาเขาจนเจอ
และไม่ขอแยกห่างจากเขาอีก ต่อให้ตนต้องถูกตราหน้าว่าเป็นคนทรยศก็ตาม

แต่แล้วกลับพบว่าที่สะท้อนออกมาจากนัยน์ตาอบอุ่นอ่อนโยนของเฟยหยางนั้นไม่ใช่นาง
หากเป็นภาพของสตรีผู้ซึ่งเขาไม่เคยลืมแม้สักวัน ตัวแทนของรักที่ไม่สมหวัง...ในสายตาเขานางเป็นได้เพียงเท่านี้จริงๆ...