สามปีก่อน ผู้หญิงคนนั้นร่ายมนตร์มารยาให้เขารัก ให้เขาลุ่มหลงเธอจนโงหัวไม่ขึ้น
ก่อนที่จะเหยียบย่ำศักดิ์ศรีลูกผู้ชายด้วยการทอดทิ้งและหนีหายไปเสียดื้อๆ
ในวันนี้การปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งของเธอ... ไม่เพียงแต่เป็นการหยามหยันให้เขาต้องเจ็บแค้นจนแทบกระอักเลือด
แต่มันยังสร้างความร้าวฉานและทำลายความสุขในชีวิตสมรสของน้องสาวเขาเสียย่อยยับ
‘กฤตธัช ภาณุพัฒนา’ นายหัวใหญ่ผู้เป็นเจ้าของเกาะสัมปทานรังนกที่ใหญ่ที่สุดทางภาคใต้
ไม่มีทางวางมือจากหนี้สวาทอันลึกล้ำนี้อย่างแน่นอน ถึงเธอจะเคยตีหน้าซื่อไร้เดียงสาหลอกเขาได้สำเร็จ
หากความแพศยา ความมักมากที่แฝงลึกอยู่ในกมลสันดานของเธอมันก็แดงออกมาจนได้
มันถึงเวลาเสียทีที่ผู้หญิงเลวๆ ไร้หัวจิตหัวใจจะต้องได้รับบทเรียนที่สาสม
ชอบแย่งผัวชาวบ้านนักใช่ไหม เขาจะอุทิศตัวเป็นผัวให้เอง...
ถึงไม่ได้เป็นของมือสองอย่างที่ชอบ แต่รับรองว่าจะสนองให้ทุกลีลาจนกว่าเธอจะหนำใจ

‘จิราวดี’ ไม่คิดว่าการกลับมาสะสางปัญหาที่เมืองไทยจะทำให้ต้องมาพัวพันกับอดีตคู่หมั้นอีก
และถึงแม้ว่าสัญชาตญาณจะสัมผัสได้ถึงอันตรายภายในดวงตาคมเข้มดุดันของกฤตธัช 
แต่คนอย่างเธอ เมื่อตัดสินใจสลัดใครทิ้งไปจากชีวิตแล้ว ไม่มีวันเสียใจ
โดยหารู้ไม่ว่า... ผลลัพธ์ที่สาหัสสากรรจ์ราวกับทัณฑ์จากนรกกำลังจะตามมาสนอง...
 
“มะ...ไม่เอา ได้โปรด... พี่ธัชอย่าทำกับจีแบบนี้เลยนะคะ” เสียงหวานสั่นเครือวิงวอน
หากคนตัวโตที่ทาบทับเธออยู่ไม่ได้สนใจคำพูดนั้น ยังคงซุกไซ้ปลายจมูกไปตามซอกคอ 
พร้อมกับลากฝ่ามือสัมผัสเนื้อนิ่มไปทั่วร่างจนเธอร้อนผ่าว เสียวซ่านไปหมด  
“อย่ามาทำมารยา ออดอ้อน ฉันไม่ใช่ควายที่จะให้เธอมาสนตะพายเหมือนเมื่อก่อน ตอนนี้เธอต้องชดใช้
รับผิดชอบคำพูดของตัวเอง ไม่อยากหมั้น ไม่อยากแต่งก็ไม่เป็นไร แต่เธอต้องเป็นเมียของฉันคนเดียวเท่านั้น” 
“จะ...จี... ขอโทษ... พี่ธัชให้อภัยจีสักครั้งนะคะ... จีอยากเป็นเจ้าสาวที่บริสุทธิ์จนกว่าจะเข้าหอ พี่ธัชรอนะคะ”
หญิงสาวเอ่ยอ้อนเสียงหวาน ค่อยๆประคองใบหน้าที่กำลังพรมจูบไปทั่วใบหน้าของเธอให้ออกห่าง
จ้องลึกเข้าไปในดวงตาคมสีสนิมที่กำลังฉ่ำเยิ้มอย่างใจกล้า เป็นไงเป็นกัน... เมื่อถึงเวลาจวนตัว เธอก็ทำได้ทุกอย่างเหมือนกัน
“ที่พูดนี่จริงใจหรือต้องการเอาตัวรอด” คนรู้ทันเอ่ยขึ้นอย่างไม่เชื่อใจ
“จริง... ใจสิิคะ” เธอย้ำด้วยรอยยิ้ม ลากปลายนิ้วไปตามแก้มสากแผ่วเบา ก่อนส่งสายตาหวานหลอกล่อให้เขาเชื่อใจ 
“สัญญา”
“ค่ะ...”