“ลูกยอมแล้ว...ลูกจะกลับเข้าไป และขอฝาก...”
ยังไม่ทัน...เจ้าอินทรกาวิลจะได้ตอบถึงสิ่งที่รักห่วงใยเป็นที่สุดจนจบประโยค เสียงหนึ่งก็ดังหวีดหวิวผ่านอากาศมาอย่างรวดเร็วน่าสยดสยอง ร่างนั้นผงะหงายด้วยแรงกระแทกของวัตถุบางอย่าง ใบหน้าที่คมคายราวเทพบุตรผงะเริดขึ้น ก่อนจะบิดเบี้ยวอย่างเจ็บปวดแสนสาหัส ไหล่ด้านขวาของชายหนุ่มบัดนี้มีลูกธนูดอกหนึ่งปักฉมังอยู่...
มันคือ สายฟ้าพญาแถน
ลูกศรอาคมอันเรียบกริบปักทะลุผ่านผิวเนื้อเข้าไป
เห็นถึงปลายสั่นระริกด้วยแรงเหนี่ยวคันธนูจาก...
ผู้อยู่เบื้องหลัง!

“ข้าอินทรกาวิล ณ เวียงแถน ต่อหน้าฟ้าดินเป็นพยาน
ข้าขอสาปแช่งพวกเจ้าทุกคน ขอให้จงประสบแต่ความวิบัติฉิบหาย เฉกเช่นเดียวกับที่เข้ามารุมทำร้ายข้าและคนของคุ้นแถนคำอย่างเหี้ยมโหด อยุติธรรม ทุกสิ่งที่พวกเจ้ากระทำลงไป จงย้อนกลับมาตอบแทนแก่พวกเจ้าทั้งหมดทั้งมวล เฉกเช่นที่ได้กระทำลงต่อข้าในเวลานี้
ขอให้ฟ้าเบื้องบนจงเป็นพยานรับรู้ในคำสาปแช่งนี้!”

วันเวลาผันผ่าน...บัดนี้ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นกระแสแห่งกรรม ณ กาลนั้น ได้ไหลคืนกลับสู่ม่อนผาแถง หนองโหง และ...คุ้มแถนคำ สู่วันคืนที่ไม่มีผู้ใดเคยลืมเลือน...
ตำนานคืนเดือนเพ็ญอันพรั่นพรึงนาม โสมสีเลือด!