แม้เวลาพรากจำห่างไกล แต่ดวงใจยังสถิตใกล้ นิจนิรันดร์

‘สายใยที่เชื่อมเราสองไว้คือหัวใจ กำแพงที่กั้นขวางสองเราไว้คือความรัก’
โลกทั้งใบของเธอเคยมีความสุข โลกใบเล็กๆ ของเธอมีเขาคนนั้นเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งที่แสนสำคัญ เธอยึดเขาไว้ราวกับเป็นหลักเดียวทางใจในวันที่โลกของเอล่มสลาย ทว่า... สุดท้ายเขาก็จากเธอไป ไร้คำร่ำลา ทิ้งไว้เพียงความเย็นชากัดกินหัวใจ
กรี โลกใบเล็กของเขาเคยหม่นหมอง โลกของเขาเคยมืดมน โลกของเขาเคยเป็นสีดำ ต่อเมื่อได้รู้จักเธอ โลกของเขาพลันสว่างสดใส เธอเป็นคู่ปรับ เธอคือน้องน้อย และเธอคือเจ้าของหัวใจ แต่สุดท้าย เธอก็หลุดลอยจากเขาไป
ความทรงจำในอดีตยังแจ่มชัด แม้อยากลบแต่ยากจะเลือน ทั้งเขาและเธอจึงทำได้เพียงแค่เก็บความทรงจำนั้นไว้ในหัวใจ ทว่า... พรหมกลับชักพาทั้งเธอและเขาให้ได้กลับมาเจอกัน
เธอมีใครอีกคนอยู่ข้างกาย ชายผู้แสนสำคัญยิ่ง เขามีใครอีกคนอยู่ใกล้ชิด หญิงผู้เดียวที่จะละทิ้งไปไม่ได้ สองหัวใจในวันวารได้แนบใกล้ เพียงแต่เธอกับเขาจะทำเช่นไร เมื่อเราต่างมีใครคนนั้นอีกคน
ยิ่งอดีตเริ่มย้อนกลับ หัวใจก็ยิ่งเจ็บปวด กำแพงของความรักสูงชันแน่นหนา น้ำโกหก น้ำใจลวงหลอก เปลือกหนามแหลมทิ่มแทง ทางเลือกมีเพียงแค่สองทาง ก้าวผ่านมันไปด้วยกันเพื่อเริ่มต้นคำว่า ‘เรา’ หรือว่าหยุดอยู่ที่ตรงนั้นเป็นแค่ ‘ฉัน’ กับ ‘เธอ’