เพียงเพราะนึกเอ็นดูสาวน้อยผู้สูญเสียถ้อยคำไปในวัยเด็ก และเห็นว่าเธอคือผู้เดียวที่สามารถเก็บงำความลับของตนมิให้ผู้ใดล่วงรู้ ท่านชายเจ็ดแห่งวังอวี๋จวิ้นอ๋องจึงตัดสินใจรับตัวหญิงรับใช้ฐานะต่ำต้อยมาเป็นสาวใช้ต้นห้อง โดยไม่แยแสคำทัดทานใดๆ จากผู้คนรอบข้าง
จึงเป็นโอกาสที่คนสองคนซึ่งแตกต่างกันแทบทุกด้านได้มาอยู่ร่วมกัน คนหนึ่งนั้นแม้จะพรั่งพร้อมไปด้วยทุกสิ่งสรรพ แต่หัวใจกลับร้อนรุ่มเพราะเปี่ยมล้นไปด้วยความแค้น ส่วนอีกคนหนึ่งนั้นแม้ชีวิตจะทุกข์ยากเหลือแสน แต่ความท้อแท้สิ้นหวังก็ไม่เคยทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าเลือนหายไปสักครา
ก่อเกิดความรู้สึกอบอุ่นดุจดวงตะวัน หลอมละลายความโดดเดี่ยวอ้างว้าง ทำให้เขาและเธอรู้ซึ้งถึงความรู้สึกในหัวใจตนเองในที่สุด