ลมหายใจอุ่นแผ่วผ่านข้างแก้มเมื่อเขาก้มหน้าลงมาโดยไม่มีการเตือน ฝังเขี้ยวลงใต้ใบหูหล่อน

ปุณฑริกา ตัวแข็งความรู้สึกเจ็บแปลบตามมาด้วยความวิงเวียนวูบไหวราวถูกจับโยนขึ้นไปบนท้องฟ้าแล้วเรี่ยวแรงทั้งหมดของเธอก็หายสูญหมดสิ้นหญิงสาวพับลงกับอกเขาเหมือนตุ๊กตาผ้าที่ไม่มีนุ่นอยู่ข้างใน

โฆรัม ถอนเขี้ยวออก อุ้มหล่อนขึ้นพาเดินกลับมาที่ประตู ศีรษะหล่อนพับลงจากแขนเขา แขนขาตกห้อยเหมือนคนตายดวงตาพร่าเลือน

เมื่อมองเห็นแต่ความมืดหญิงสาวก็รู้ว่าถูกพากลับมาอยู่ในปราสาทอีกแล้ว เขาเดินขึ้นบันไดพาหล่อนมาวางลงบนเตียง กระซิบแผ่วต่ำด้วยเสียงคุกคาม

“อย่าทำอย่างนี้อีกปุณฑริกา”

เขาจับปลายคาง ดึงให้หล่อนมองเขา

“อย่าพยายามทำให้ข้าโกรธจะดีกว่า”

เธอแทบมองไม่เห็นอะไรนอกจากเปลวตาวาววามสีทับทิมราวกับดวงดาราสีแดงเรืองรองและเสียงต่ำเจือความโกรธกริ้วเหมือนกัดฟันพูด

“จำไว้ว่าครั้งหน้าเขี้ยวของข้าอาจฝังลงตรงหัวใจของเจ้าก็ได้”