แบรนเดอร์เดินเร็วๆมาคว้าแขนของผู้หญิงที่จะหนีเขาไว้ได้ก่อนที่เธอจะออกจากประตูของครัวไป ชายหนุ่มรั้งแขนของหญิงสาวไว้ ใบหน้าที่สามารถสะกดสายตาของใครต่อใครได้เพียงวินาทีแรกที่ได้เห็นก้มลงมาหาเธอ
“พิโอนี... เธอรู้ใช่ไหมว่าทำไมเราถึงมาเจอกันอีกครั้ง”
“...” หญิงสาวเงียบงัน เธอช้อนสายตามองเขา ริมฝีปากสีหวานนั่นเอ่ยตอบ “ความบังเอิญไงคะ”
“สาวน้อยของฉัน... พิโอนี รู้อะไรไหม หากมันเกิดขึ้นหนึ่งครั้ง เราเรียกมันว่าความบังเอิญ” เขาชูนิ้ว และเพิ่มเป็นสองนิ้ว “สองครั้ง เรียกว่าโชคชะตา”
พิณอรุณีใจเต้นรัว มองคนที่เอ่ยเสียงทุ้ม พร้อมกับขยับเพิ่มนิ้วที่ชูเบื้องหน้าเธอเป็นสามนิ้ว
“สามครั้งมันคือพรหมลิขิต” แบรนเดอร์พูดช้า เรียวปากหยักของเขายิ้ม “มันไม่ใช่ความบังเอิญ”
“...” หญิงสาวมองใบหน้าของชายหนุ่มที่ชูสามนิ้วตรงหน้าเธอก่อนจะเบือนสายตาหลบไปทางอื่น ใจเต้นระทึก เขาบอกว่ามันเป็นพรหมลิขิตอย่างนั้นหรือ ตาคนตัวโตนี่รู้ไหมว่าคำๆนี้มันมีความหมายลึกซึ้งยังไงเมื่อเอามาพูดกับผู้หญิง