“เมื่อไหร่จะกลับไปคะนี่ก็เย็นแล้ว” ดมิสาขยับตัวขึ้นพลิกกลับมาจ้องโครงหน้าของตะวัน
ชายที่ต้องตอบช้อนสายตาขึ้นมองแค่ชั่วนาที ก่อนจะก้มหน้าลงอ่านเอกสารต่อ ไม่ได้ใส่ใจในเสียงลมหายใจที่กระแทกออกจากหญิงสาวบนเตียงพร้อมวางหน้าเรียบเฉยติดเย็นชา
“คุณตะวัน กลับไปพักผ่อนได้แล้ว ถ้ายังเงียบด้ายจะลงจากเตียงไปหา” รู้ดีคนอย่างตะวันถ้าไม่อยากไปก็ไม่มีใครสั่งเขาได้จึงต้องัดวิธีนี้มาใช้ แต่ไม่แน่ใจว่าจะได้ผลหรือเปล่าในเมื่อเธอเองแค่คนไม่มีสิทธิ์ เป็นได้แค่คนปีนข้ามรั้วไปเพื่อรับเงินที่เขาหยิบยื่นให้ พลันเหยียดยิ้มอย่างปวดใจ
“หยุดอยู่ตรงนั้น เดี๋ยวไปหาเอง”
แน่นอนว่ามันประสบผลสำเร็จ นัยน์ตาคมกริบกร้าวกระด้างขึ้นในความดื้อ แล้ววางมือจากเอกสารลุกพรวดไปหาร่างอรชร